دست هایم پر بود از گلابی

در برهوتی از سایه ها

و در چمدانی ترک خورده و خاکی و پر از خاطره ها

دست هایم پر بود از تهیدستی

در باغ هایی پر از حسرت انگور

با تنی لاغر و استخوانی و چشم هایی درشت و محروم

چشم هایی پر از سکوت

لای آن تمشک های وحشی با کودکانی گریان

گوش هایی سنگین و بزرگ و کر

باز امروز صدای دارکوب را

بر تنه خشک درخت آرزوهایم دیده ام

اگر بخاری زمستان گرمت نمی کند

حتما چوب ها هنوز خیس اند

پرواز کن تا بلندای قامت سخت صخره ها

حتما خورشید با تن پوشی از بنفشه ها گرمت خواهد کرد

در پیراهن کودکی ام

با ماشین اسباب بازی پلاستیکی ام که خاکی بود

و یک چرخ نداشت

در کوچه جوانی پدرم

پشت چادر سپید مادرم  قایم شده بودم

تا پدرم با پاکت های کاغذی میوه از راه برسد

دهه ها گذشت و اشک هایم بوی یتیمی گرفت

ولی هنوز پدرم  از راه رفته بر نگشته است

برای شادی و آرامش روح و روان پدران عزیزمان صلوات

 دور افتاده ام ز نگاه مست خویش 

ارباب سلسله بند خیال خویش

معطوف گشته ام به نگاه مست باد

  آرام به ساحل ویرانگر نگاه خویش

سلطان زند نعره که بنگر صدای باد 

چشمی  به چشم سیاه بیقرار سال خویش

صادق نبوده ام به راز دل برای یاد

شاید تلنگری زند حباب بنام خویش

صبرم بسوخت در و دیوار خاک داد

بیداد از این عقوبتم در غبار خویش

شمع جوانی  همیشه روشن ز چشم خدای راد

شاید شودستاره ای   قوی به کائنات خویش