دنیا، شکوفه‌های سیب را به دامنت ریخته است.
نیاکان خاک، تنهاییت را آتش زده اند تا قامتت گرم و استوار شود.
فقط، صبحگاهان، جامه های نو را به تن کن.
و در دشت های انبوه رنگین کمان با آهوان به پرواز در آی.
تا خورشید سرد چشمان کبوتر، گرم شود.
همیشه در آشیانه تنهایی باد، یک پرنده با جوجه ای زیبا هست که باید با دستان قدرتمند آفتاب، کمی دلخوش باشد.