پنجره
با لب رود
و من آغشته به سنگ
و بهاران همه در رقص ثریا
و همه محو تماشاگر آن پاکی آب
 شاید آفتاب ببارد باران
و دلم رود شود
دست تنهایی من
[زده از زرد زمان
قفس محو تماشای جهان]
به هوای تو
پریشان

باشد...