درود بر خوشه های آبی گندم
در نیزاری که شبنم ابروانش، گلاب اهورایی انجبین است
بیا، قدمهای خستگی ات را،در زلال آیینه دل ما، پاشویه کن
ای میثاق تفکر خرمن های آفتاب گیر
ای تعلق خاطر چمدان های فراموشی
سیزدهِ ماه فراغ بالی رنگ های تیره را، بِدَر کن
ای بَدر کامل جوشش بوی خوش زندگی
تنها بگذار، صدای نامانوس طوفان را
خورشید با تمام ابهتش، کنار جاده، منتظر توست
خروس رنگین کمان آرزوهای عنفوان آب، بال هایش را در بام ذکر نامت، پهن کرده است
گوشوار نسترن را، در باد نامحرم، پریشان مکن
هوای جویبار،که یکرنگ است و شاداب، از یاد مبر
نشان پرستوها را از قافله پیشتاز آهوان بگیر
لیلی گونه هایت، در لاله های سرخ نشسته است
خشن است، قلب رئوف، با کجمداری تعصب بن بست های کور
نارون، گره از تنهایی فاصله ها، می گشاید
مرا در لباس سرد بیابان گردی،رها مکن
لااقل، دستی بر گلهای آشنایی پاییزِ برگ ها، بکش
چه ها که نمی کند،  لطافت باران در کوچه پس کوچه های پلک هایت
سنگین میشود گهواره مهتاب،  با انفاس پاک طلوع ات
مگذار گریه کند غوک در برکه ای که برگ های پهن نیلوفر آبی، از آنجا رفته اند
او را بیاد آن آبگیر نیلی و گلهای صورتی نیانداز