باز  امشب  آسمان  آبی  شده است

باز  امشب  تکه هایم  حجم  بارانی  شده  است

باز  امشب  اشک  برگ  بر  ساقه  ریخت

باز  امشب  دست هایم  داغ  ،  طوفانی  شده است

 و کبوتر در بام

و که آواز غمش کرد سیاه آن آوار

بوی آن تربت پاک لای پرهای سپید دل آب و که لالایی خواند

و سیاه آن جامه و سفید آن ابرو

دست من بوی تنهایی آن لاله رخ دشت خدا را می داد

بغض آلود بود

شش هایش   پر  بود  از   اشک   های   نریخته

در   رگه  های  تب  آلود  ناباوری  ، می سوخت

باور  نمی کرد  که  پیر  هم  شده  است

با صدای بلند سکوت را فریاد می زد

در باور یک نسیم نشسته بود

در تقلا بود تا با نهر کوهسار جاری شود

و دشت های تفدیده را شادمان سازد

و تا ابد بدود

افسوس که پاهایش در کفش هایش نبود

دست های آبی رود را گرفته بودم

در سکوتِ حبابِ زیر سنگ

با بوته های وحشی پونه و ماسه های بیقرار

صدایت می کردم

در سکوت الفبا

داغ های سینه ام

در سنگ های سخت چشم هایت حک می شوند

شاید

آبشار تنگه باریک بغض هایم در یاسوج

تمامی آنها را بشوید

و با خود تا ابد به فرامشی بسپرد

آنهم در خاک حاصلخیز دشت های دل نیاکان من

ساقه هایی  به  بلندای  زمان

در  کف  آبی  آن  مشرق  دور

و  چه  خورشید  که  بر  گنبد  آبی  دلت ،  هموار  است

و  اصالت ، انسان ، همه  در  باور  آبی  نگاه

و  دلت ، موج  به  هستی ، که  امانت  دار  است

فکرم پاورچین به سراغ آینه های سبز بهار می رفت

دست هایم آنقدر گرم نبود تا بتواند کبوتر کوچک چاهی را در آغوشش بگیرد

با صدای چوپان ده که هفته ها ندیده بودم او را، از دشت خاطره ها عبور کردم

آفتاب کویر در تن پوشم آرمیده بود

در افق همسایگی کوههای بلند و خشن ، ابر سیاه سرک می کشید

خنده در دلم بلند شد و اشک امید بر روی بوته های خشک خار پاشید

شاید امشب در این دشت وسیع، سیر ببارد این ابر

و تبسم همه با خانه متروک کویر قاطی و همسایه شود

و بیاید بهار و ببافد لباسی از آب که بپوشد این تن خشک و ترک خورده باد