دست های کودکی ام زخمی بود

عطر چشمان پدرم در سینه کوچک من می تپید

مادر بزرگم یک درخت توت کوچک به نامم کرده بود

و من بالای آن درخت با حس تعلق به آسمان ها می رفتم

بزغاله کودکی ام سفید و سیاه و با شاخ های کوچک همیشه در بغلم آرمیده بود

در گردن سفیدش یک علامت برگ شکل سیاه داشت تا او را در گله ده گم نکنم

بهترین علف و برگ درخت توت را برایش می آوردم

سه چرخه ام قرمز بود و فلزی

اغلب سه نفری سوار آن می شدیم و از کوچه شیب دار خاطراتم با سرعت پایین می آمدیم

خنده هایمان گوش فلک را کَر می کرد

کبوترانم اغلب سفید بودند و راه بلد

اغلب شلوار های کوچک من سر زانوهایشان سوراخ بود

و عمداََ اثر نیش زنبورهای قرمزگاوی در چهره و سر من دیده می شد

چشمان سیاهم تا امتداد بیکران سبزه زار ها می رفت

و می دانستم برکت خداوند تمام روستا و شهر من را بغل کرده است .