دست های کوچک شمع

بر فراز طاقچه ی تنهایی سماور

 برگی از ابهام عمر را می خواند

 سقوط تیکه های سرما

 از قهر آسمان نیلگون

 بر بام گاهگلی یک عمر زندگی

 و سجاده ی روشن آفتاب

 در کنج خلوت اتاق

 و یک دانه سیب سرخ

 و طراوت یک فنجان کمر باریک

 در سینی مسی فانوس مهتاب

 و شب پره های رقصان و آزاد

 و صداقت در عشق و نور و طلوع

 تمامی، دست های زخمی یک کوه مقاوم

 را که داشت بی حرکت می شد

 نوازش می دادند

 یاد غنچه های سبز و سرخ

 و روز های خروش رود در دشت نارنجی آرزوها

 که می آمد و چرخی می زد و می رفت

 و کلون تنهایی

 و سنگ های خارای کف دالان

 و باد خنک که از پنجره ی زعفرانی

 دشت های پر از مرغابی و کبوتر

 از شیشه رنگی

 به صورت یک نگاه ساکت

 می خورد و می خورد و می رفت

 و یک چوب بلند بید

 و بچه های قد و نیم قد

 با بیجامه های سوراخ شده و پینه بسته و رنگی

 که دوچرخه شان بود در قرن بیستم

 و آرزوهای ساده ی یک قمری

 در کوچه نم زده ی فصل داشت و کاشت

 و الاغی سر حال با خرجینی از گلاب

 که چون مادیانی خرم و سر سبز می رفت

 پیرمردهای دهه سی و چهل و پنجاه

 با کلاهی نمدی بر سر

 و با چپق  و کیسه رنگی تنباکو

 و لپ های گل انداخته

 و چشمانی روشن و گرم و پیشانی بلند

 با  شلوار های کرباسی و گشاد

 و دهی با قناتی آبی

 و پر از حجم آب با ماهی های خاکستری رنگ و کوچک

 و زلال

 وسنگ های صاف کنار جوی و آرام

 که زنهای روستا با چوب زدن ها

 لباس های کرباسین شان را می شستند

 همه در درون یک مثلث بود بین

 چند کوه بلند

 و خورشید که هر روز از روزنه ی لاجوردی

 کوهها به دشت پاک و طلا ئی و هموار سلام می داد

 و ما شینی که هر روز یکبار به شهر می رفت

 با دبه های شیر و چند مسافر

 و داشت از ماورای افق دید پسر آب

 بالا می آمد و

 همیشه بوی خرمی و زندگی از فضای آبی

 و زلال ده شنیده می شد و شنیده می شد و شنیده می شد

*پربیننده ترین مطلب سایت*

*این شعر زیبا در مورد شهر زیبای بیرجند سروده شده است*